Ton Vermond

Is de Leidse Muziek Centrale een uit de hand gelopen hobby die ruim zeventien jaar heeft geduurd? Dat is zeker niet de goede omschrijving voor een gedreven Leidenaar met een groot uithoudingsvermogen. Ton Vermond heeft ook de bezieling getoond om programma's op band te maken met muziek die de mensen aanspreekt. En dan gaat het niet alleen om Nederlandse meedeiners, wat de makkelijkste weg zou zijn. Ton koos duidelijk voor een lastiger route, waarlangs hij het wel de hele tijd heeft volgehouden.

De negentienjarige dienstplichtig soldaat Vermond is al tijdens zijn diensttijd in de weer met een bandrecorder en een platenspeler. Hij maakt non-stop muziekprogramma's waarin een mengsel van pop- en instrumentale muziek is te horen. Terug uit dienst in de burgermaatschappij zet Ton zijn idee door, om te zien of ziekenhuizen en instellingen belangstelling hebben voor programma's op band.
Het format bestaat uit programma's met presentatie van verschillende stijlen lichte muziek, Daarin komt eveneens verstrooiende informatie voor.

Naast zijn werk in het bedrijfsleven is Ton in de avonduren en tijdens de weekends opnametechnicus, studiochef, programmaleider en omroepbaas. Dit laatste toont zijn sterke kant: hij is inspirerend, tactisch, diplomatiek maar wel heel beslist als dat moet. Tijd is tijd, de programma's mochten de duur van vijfenveertig minuten niet overschrijden. En de presentatoren moesten wel rekening houden met de doelgroep.

Ton Vermond gaat ook niet voor de eenvoudigste weg als je denkt aan de presentatie en de techniek. Hij slaagt er in mensen aan zich te binden voor langere tijd bij de LMC, later Radio LMC. Al vanaf het begin slaagt Ton er in aanstormend presentatietalent in de studio aan de Mauritsstraat te krijgen. AVRO's Minjon-afdeling Leiden, Den Haag en zelfs Haarlem en Amsterdam, zijn de plekken waar Ton zijn vrijwillgers rekruteert. Hij heeft in de gaten dat daar de broedplaatsen zijn van opkomend radio- en presentatietalent. Maar ook de mond op mond reclame over die prettige kerel in Leiden met een leuke studio en leuke programma's doet wonderen.
De meeste medewerkers voor en achter de microfoon, de presentatoren en technici hebben hun eerste stappen op het radioprogrammapad bij de LMC gezet.

Het karakter van Ton blijkt wonderwel te kloppen met de soms eigenwijze presentatietalenten. Met een beetje diplomatie en duidelijke hints komen er LMC-programma's op de band met gevarieerde muziek, hier en daar een pittige tekst, maar wel gericht op de doelgroep: luisteraars in ziekenhuizen en instellingen.

Ton Vermond moet balanceren tussen zijn idee over juiste populaire muzieksoorten en de Hollandstalige hits. Als er reacties komen uit de ziekenhuizen, gaan die vrijwel altijd over de Hollandse platen. Maar Ton heeft steeds vastgehouden aan zijn idee van programma maken, hij bleef zijn 'format' trouw.

Ook als de betrokkenen presentatoren een baan in Hilversum hebben bemachtigd, vergeten ze de LMC niet. Verschillenden van hen blijven de LMC naast hun werk in Hilversum erbij doen. Gewoon omdat ze het hartstikke leuk vinden. En ze werken belangeloos mee.

In een krantenartikel uit 1972 meldt Ton trots dat na het 'folderen' van 150 ziekenhuizen en instellingen bij de start van de LMC in 1964, er vijftig positieve reacties kwamen. Uiteindelijk was het vaste 'klantenbestand' rond de veertig ziekenhuizen en nadien kwamen daar nog zeven militaire tehuizen in Duitsland bij, in die tijd West-Duitsland. Hij verhaalt van medewerkers die bij de VPRO en Radio Noordzee werken, na hun activiteiten bij de LMC.

Zelfs een medewerker in die tijd werkzaam bij de Deutschlandfunk in Keulen, vergat zijn oude club niet. Tijdens een interview met Rudi Carrell, een vanaf de jaren zestig razend populaire showmaster, werden enkele vragen speciaal voor de LMC gesteld. Het interview werd naar Leiden opgestuurd en verwerkt in één van de programma's.

In de toptijd maakt de LMC onder Ton Vermond twaalf programmatitels per maand.
De oplages van de banden worden zo groot dat deze buiten de deur worden gekopieerd. De auteursrechtenorganisatie BUMA toont zich heel coulant ten opzichte van de LMC en later Radio LMC. Er hoefde geen rechten te worden betaald, dat gold ook voor de afnemers van de programma's: de ziekenhuizen en instellingen.
Gelukkig lieten ook de platenmaatschappijen zich niet onbetuigd, de discotheek telde ruim 1500 singles, EP's en LP's. Hoewel in een later stadium deze steun wat wegebde.

Ook voor uitzendingen buiten de studio draaide de LMC zijn hand niet om. Vanuit vakantieoorden zoals Griekenland en Italië maakte Ton sfeeropnames en interviews in mei 1973, gewapend met de Sennheiser microfoon en een Uher draagbare bandrecorder, op de linkerfoto in Griekenland en rechts in Italië.

De traditionele LMC-programma' werden na een aantal jaren aangevuld met de Top-40 programma's en later de Nationale Hitparade. Met zakenpartner Frank de Vries werkte Ton aan een uitbreiding van de activiteiten. De opnamestudio ging van Leiden naar Linschoten. Eerst met de opname en presentatie van de Top-40 programma's. Later gevolgd door achtergrondmuziekprogramma's en geluidsproducties.

Ton en Frank deden dit naast de normale werkzaamheden. Dit bleek een te zware wissel te trekken op de mogelijkheden van beiden. Bovendien was het opereren in een zeer concurrerende markt ondanks alle inspanningen op termijn niet haalbaar.

Is Ton nu teleurgesteld na zeventien jaar LMC en Radio LMC is de vraag. Zonder aarzeling zegt Ton: "Absoluut niet. We hebben een mooie tijd gehad met alle vrijwilligers bij de LMC, en later Radio LMC. Het heeft veel mensen toch plezier gegeven. Inclusief mijzelf. Ik had het voor geen goud willen missen! Het einde van de commerciële activiteiten is een gezonde zakelijke beslissing geweest, waar ook weer veel van is geleerd. En zoals elders op de site al is geschreven: deze manier van programma maken was inhoudelijk en ook technisch achterhaald. Ik heb er veel plezier aan beleefd, net zoals de vele andere vrijwilligers van de LMC en Radio LMC".

Over de plannen voor lokale radio is Ton heel reëel. "Wij waren te vroeg, het heeft nog een aantal jaren geduurd voordat de overheid de mogelijkheid voor lokale radio opstelde. Bovendien waren er teveel partijen in het geding, die allemaal een lokale etherfrequentie opeisten". Commerciële radio, zo bleek, was meer een kwestie van partijen met grote kapitalen achter zich.

Ton Vermond heeft zijn taak als bedrijfsleider er op zitten. Na veertig jaar kan hij zich fulltime bezighouden met zijn grote hobby: de LMC. Zoals het opzetten en bijhouden van de website, het naslaan van de plakboeken en het contact met de oud-LMC medewerkers. En dan spreken we nog niet eens over de programma's van destijds op CD zetten en alles verzamelen van de LMC en Radio LMC. Teksten, draaiboeken en foto's. De Mauritsstraat in Leiden blijft in uw herinnering, als U dat wilt.